Turner

En de Turner Prize gaat dit jaar naar Simon Starling. Meer info op de site Tate online

Domme kalveren

In de week hoor ik op de radio een medewerkster van VVSG (Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten) en tevens vertolkster van het officiële standpunt van de ocmw's. Zij pleitte, namens de ocmw's dus, tegen het voorstel om niet langer de stroom af te sluiten van wanbetalers en om de basisstroomvoorziening in de winter op te trekken van 6 ampère naar 12 ampère. Meer nog, ze leek zich zelfs geheel te kanten tegen een basispakketje energie. Met deze elektriciteit hoopt men dat arme gezinnen of individuen hun huis tot een minimum temperatuur kunnen verwarmen en zodoende veilig de winter doorkomen. De vrouw kantte zich echter tegen dit voorstel omdat het afsluiten van de elektriciteit een ideaal middel is om armen tot bij de ocmw's te krijgen. Het heft ze als het ware over de drempel der schaamte. Bovendien, zo stelde de woordvoerster, hebben armen die hun energiefactuur niet kunnen betalen vaak ("in negen van de tien gevallen") nog andere onbetaalde facturen hebben liggen. Dus (?!?) mag je zo iemand niet helpen de maandelijkse kosten te drukken.

Mijn tenen vielen eraf van verbazing toen de vrouw verklaarde dat het voorstel slecht is omdat "je op die manier de armen in kwestie in een nog minder oncomfortabele (sic!) positie laat leven". Dat is onethisch, want dan zou die behoeftige wel eens durven voorbij de deur van het ocmw lopen. Geniaal! Nooit zou dat voor mijn geestesoog zijn verschenen, zoveel sublimiteit! Ocmw's moeten geen armoede bestrijden. Integendeel. Ze moeten de voorwaarden scheppen waardoor behoeftigen zich, zwaarmoedig van schaamte of ten minste van honger, aan hun deur komen kloppen. Om dan eens goed te lachen waarschijnlijk. Het is toch hun eigen schuld. Losers.

Hoogspanning

Om je een breuk te lachen. Die idioten van Elia, de beheerders van het hoogspanningsnet, verklaarden de stroompanne van afgelopen week als een "uitzonderlijke combinatie van omstandigheden".

"Wat kan dat zijn?" hoor ik u denken. Een aardbeving? Een vliegtuigcrash? Valt Den Duits Belgenland binnen? Of ist Den Amerikaan deze keer? Niets van dat alles. Het is het weer.

"Elke weerssituatie apart is geen probleem, maar de combinatie van zowel sneeuw, hoge luchtvochtigheid, een snelle daling van de temperatuur en hoge windsnelheden zorgden voor storingen op het elektriciteitsnet", aldus CEO Daniël Dobbeni. Dat is niet alleen een volstrekt achterlijke verklaring, ze trekt ook nog eens ons gezond verstand in twijfel en lacht openlijk met ons technisch inzicht. Dobbeni combineert de job van CEO moeiteloos met die van idiot non-savant.

Voor alle duidelijkheid, het ging hier niet om een "storing", maar om een hoogspanningsmast die naar beneden is gestort. Als zo'n mastodont niet tegen wind kan van minder dan 100km/u, of vier centimeter sneeuw, of een daling tot 2 graden Celsius, dan spreken alle kleuters die met blokken een toren kunnen bouwen, van een constructiefout. Het is geen moeilijk woord om uit te spreken, al heeft het wel meer dan twee lettergrepen. Als meneer Dobbeni niet uit zijn woorden geraakt wil ik gerust ter hulp schieten. Ik wil best aan de Oost-Vlaamse gezinnen die zonder stroom zaten, de ware oorzaak bekend maken. Uiteraard, niet voor minder dan Dobbeni's loon.

Er was eens een jongen. Hij liep over straat. De politie pakte hem op en gooide hem in een cel. Drie jaar lang. Hij zou een vernietigend wapen bij zich hebben. Dat had hij niet.

Het was een spectaculair verhaal toen het ministerie van Justitie drie jaar geleden José Padilla op de luchthaven van Chicago arresteerde. Padilla zou een aanslag in de Verenigde Staten hebben beraamd met een vuile bom, een springtuig met laag-radioactief afval. Als terreurverdachte werd Padilla zonder officiële aanklacht drie jaar lang in eenzame opsluiting vastgehouden, een zeer omstreden procedure.

Het Hooggerechtshof was van plan om zich binnenkort over de rechtmatigheid daarvan uit te spreken. Minister van Justitie Alberto Gonzales heeft nu een aanklacht geformuleerd, maar van de vuile bom is geen sprake meer, en evenmin van aanslagen in de Verenigde Staten. Wel wordt Padilla beschuldigd van samenzwering voor terreurdaden, meer bepaald het voorbereiden van moord, kidnapping en verminking van personen in het buitenland.
Padilla is een voormalige straatgangster uit Chicago, die zich tot de islam bekeerde. Hij zou naar Pakistan en Afghanistan gereisd zijn. - bron: www.vrtnieuws.net (mijn cursief)

De jongen werd terrorist.

Pünct in real life

Daarnet had ik een moment van luciditeit. Ik wist wat ik zou doen: een foto nemen van een echt Pünct-spel. Dan kan je zien hoe zo'n bord eruit ziet. Dan is het minder abstract lijkt me. Dus heb ik een mooi wit laken uit de kast getrokken en ben ik aan het strijken gegaan. Zes lampen heb ik betrokken bij dit avontuur om toch maar voldoende licht te hebben. Mijn foto's zijn niet zo goed gelukt omdat het licht ietwat te gelig was. Ik zal mijn oor maar eens te luisteren leggenbij een vriendin-fotografe. Ik heb nog veel te leren. Anyhow, hier is toch de foto:

Project Gipf op het net

Deze tekst knip en plak ik even van http://punct.biskai.de. Het vat de mogelijkheden samen om gipf en aanverwanten te spelen op het net.

• Find information about the Gipf project and its 5 previous games (Gipf, Tamsk, Zèrtz, Dvonn and Yinsh) at the site of Kris Burm:www.gipf.com
• Play Dvonn and Yinsh (real time) along with many other games on BrettspielWelt:www.brettspielwelt.de
• Play Zèrtz, Dvonn, Yinsh (per turn) at Richard's PBeM using graphic interfaces created by Paul van Wamelen:www.gamerz.net/pbmserv/gamerz.php.
• Play Gipf, Tamsk, Zèrtz, Dvonn, Yinsh, and Pünct (per turn) via E-Mail at Richard's PBeM:www.gamerz.net/pbmserv/.
• Play Zèrtz and Yinsh (real time) at BoardSpace:www.boardspace.net .
• Play Gipf and Dvonn (per turn) at Boîte à Jeux:www.boiteajeux.net
• Play Dvonn (per turn) at Little Golemwww.littlegolem.net including very active tournaments.
• Play and analyze Zèrtz games using the program ZF1 by Michael Reitz. Download atwww.assimilate.de.
• Find additional information about Gipf project games at Board Game Geekwww.boardgamegeek.com

Olie op het vuur

De stookolieprijzen swingen de pan uit, dat is geen nieuwigheid. Je hoort niets anders meer op de radio. Als de winst van uw bedrijf onder nul staat: de stookolie. Als u uw vliegtickets duurder wil maken: de stookolie. Als u bus- en tramtickets wil duurder maken: de stookolie. De volgende stap die u dan moet nemen, is een boze brief schrijven naar de overheid. U vraagt 40 (veertig) miljoen eur, of één of ander belachelijk groot bedrag in de hoop de helft te krijgen. Een alternatief is het eisen van de afschaffing van de BTW, of op zijn minst een verlaging, want uw sector is toch geen luxeproduct. Maar het allerinventiefst is wel de scholengemeenschap. Creativiteit is hen niet vreemd. Iedere leerling moet 10 euro in de pot gooien. Op die manier hopen ze 29 miljoen euro (asjeblief!) op te halen. Mooi gevonden toch. U hebt vier kinderen? Aha, dan betaalt u veertig euro mee aan de chauffage. Dus als de winter kouder wordt, en de scholen kunnen hun rekeningen niet meer afbetalen, dan ga je toch gewoon bedelen bij de (kleine of grote) gezinnen. Het onderwijs mag immers niet lijden onder de hoge stookolieprijzen. Gezinnen blijkbaar wel.

Rosa Parks

Vandaag is Rosa Parks overleden. Ik vind dat we daar even bij mogen stilstaan. Ooit - wie weet zelfs tijdens een godsdienstles - heb ik een documentaire gezien over haar. Eigenlijk vooral over het gevolg van haar daden. Alle zwarten die te voet door de straten wandelden. Echt een beklijvend zicht.

Deze link wil ik u niet weerhouden:
Biografie van Rosa Parks

Speeltijd

Na de idiote staking van het ABVV, de nu nog idiotere staking van het ACV! Het loopt volslagen mis als een vakbond gaat staken terwijl de onderhandelingen bezig zijn. Als je onderhandelt, dan onderhandel je en dan doe je geen acties. Klaar is dat. Maar als je onderhandelt en daarna gaat staken tegen het voorstel dat je zelf hebt opgesteld,... tja, wie kan dat nog begrijpen? De vakbonden zijn aan de onderhandelingstafel geworden wat het Vlaams Blok is in het parlement. Wat er ook wordt voorgesteld: zo luid mogelijk nee knikken, heftig zwaaien met de armen, beginnen blazen voor het einde van een zin en zo nu en dan hevig tegen schenen stampen. Kortom, structurele ontevredenheid. Sta mij toe aan deze kleuters te zeggen: kom-kom, jongens, naar binnen, de speeltijd is gedaan!

Pünct

Eindelijk is het er!!! Het laatste spel in de Gipf-reeks!!! Jahoe! 2005 kan niet meer stuk. Jammer genoeg heb ik nog niet de kans gehad om het te spelen. Maar in de test-fase heb ik het met licht gewijzigde regels al een paar keer gespeeld. En ik kan u vertellen: het is subliem! Het ontsproot dan ook aan het geniale brein van Kris Burm, onovertroffen spellenmaker. Alle cultuurbarbaren die er nog nooit van gehoord hebben mogen niet surfen naar www.gipf.com, maar moeten het spel onmiddellijk aanschaffen. Ik weet het, ik klink als Jo met de Banjo, maar dit spel maakt simpelweg mijn dag, mijn week, mijn maand, mijn jaar perfect. En ook uw jaar als ge het maar eens zoudt durven uitproberen, lafaards! (Oké, ik zal niet overdrijven: het maakt uw week goed.)

Zoete dromen

Akkoord mijn dag is al redelijk kut. Maar ik word echt pissed als ik lees dat die fucker van een Bush wil besparen na de orkanen (artikel De Standaard). Op alle departementen. Bush-bashing is niet mijn stijl, maar ziet die imbiciele motherfucker niet in dat hij gewoon een oorlog kan stoppen? Damnit, hier word ik slecht gezind van. Ik begrijp ook wel dat het niet hele verhaal niet zwart-wit is. Maar dit lijkt me vrij simpel. Als je een begrotingstekort heb dat een absoluut record is. Als dat gebeurt in een oorlogsjaar. Als je die oorlog zelf begonnen bent, of tenminste mee in stand houdt. Als je dan 168 miljard euro wil besparen omdat er in je eigen land mensen creperen. Dan vind ik het op zijn minst, ik herhaal op zijn minst, het overwegen waard om die oorlog te verminderen of zelfs af te schaffen. Ik begin enorm hard aan mezelf te twijfelen als ik merk dat sommigen menen dat die logica niet te volgen is. En vooral als die sommigen ook nog topposities bekleden. Ik zou kunnen vloeken, maar ik zal het niet doen. Ik ga gewoon slapen.

Droom nog,

uw RC

Chocolade

Ik heb weer genoeg ergernis om vuurwerk spontaan te laten ontsteken. Als ik een ex-voetballers op het nieuws hoor verklaren dat-ie geen senator willen zijn, dan wens ik hem een vuurwerkpijl in zijn achterste. Kloof tussen burger en politicus? Er is een gebrek aan vertrouwen zegt u? We kunnen een verrechtsing opmerken? Ach hoe zou dat nu komen, de Margriet Hermansen van deze wereld toen toch hun best. Als je BV's opstelt in je ploeg omdat ze stemmenkanonnen zijn, dan kan je natuurlijk verwachten dat ze na een tijdje de buik vol zullen hebben van politiek. Het is als een dierenvriend in de slagerij zetten. Het duurt niet lang of zoiets loopt fout. Dat weet ieder kind.

Ik kan me ook mateloos ergeren aan onbegrijpelijke verkeersregels. Heel die zone 30 prul in schoolomgevingen is voor van dood te vallen. Het wordt er in ieder geval niet veiliger op. In een flits van 70km/u naar 30 is een bedreiging voor zwakke en voor andere weggebruikers.

Maar ach, ik heb weinig zin om mijn hartslag de hoogte in te jagen. Ik zet mij vanavond met een leuk muziekje en een heerlijk stukje chocolade in mijn zetel. Een Ju Ju Cocktail van Rod Piazza (Live at BB King's) zou me wel smaken. Ik denk dat ik er eens van ga proeven.

het gaat goed

Het gaat goed met de wereld, zegt u? Lees dan dit UNDP-rapport maar eens.
De export van heel Zwart-Afrika (ca. 700 miljoen inwoners) is kleiner dan dat van België.

Zeg niet dat u niet gewaarschuwd was.

Het kan keren feest

Wat een mooi weekend heb ik achter de rug. Ik weet niet wat me het meest ontroerde. Meer als één ding in ieder geval. Vooral het gezelschap van familie en vrienden, deed me deugd. Het was aangenaam om de blijdschap te zien van de mensen om wie ik geef. Verhalen uitwisselen, af en toe samen iets drinken en iets eten. Een beetje dansen zelfs. Lachen natuurlijk. Het deed me ontzettend deugd. Ik zou het één van de aangenaamste weekends van de afgelopen jaren, durven noemen. En daarvoor zou ik jullie ontzettend hard voor willen bedanken.

Maar ach, het lukt me niet goed om uit te drukken hoe hard ik apprecieer wat jullie voor mij betekenen. "Ik dank u", klinkt simpelweg te mager. Misschien moet ik om jullie te bedanken eens een feest geven...

Foto's Fontainebleau

Ik heb nog steeds geen foto's van het klimweekend in Fontainebleau. Maar zo gauw ik ze heb, komen ze online. Samen met een klein verslagje. Al kan ik al zeggen dat het fan-tas-tisch was. Ondertussen heb ik me een klimgordel en klimschoentjes aangeschaft. Nu nog hopen dat de klimtechniek pakken verbetert.

(Deze blog is als een journaalbericht waar gezegd wordt dat er geen nieuws is uit ... Beetje overbodig dus.)

Eat this

Jahoe! Gisteren een nieuw persoonlijk record gelopen op de 6km tijdens de avondloop in Bocholt: 23min02. Ondanks een klein spurtje de laatste honderd à honderdvijftig meter, slaagde ik er niet in om onder de 23minuten te eindigen. Ik zat er dan ook helemaal onderdoor. Maar toch, 23min02 is net minder als 4 minuten per kilometer (de reële afstand was 5840 meter) en dat is mijn persoonlijke besttijd!

Dus Joris, uitgerekend naar 5km is dat een ietsje minder dan 20minuten. Ik zou zeggen: (b)eat that! :-)

Da Vinci en andere slachtoffers

Deze blog is grotendeels opgericht om mijn ergernissen kwijt te kunnen. (Naast het bekendmaken van mijn reilen en zeilen aan mijn vrienden in en rond Gent.) De laatste dagen hebben mijn aderen gekolkt en heb ik met dichtgeknepen billen bij radio en televisie gezeten. Twee hoogst irritante feiten moeten me van het hart: onnozele stilte en Dan Brown.

Ik weet het, er is al veel te veel gezegd over de DaVinci Code van Dan Brown. Ik zou er dan ook nooit over beginnen moest ik deze week niet op National Geographic een tv-programma (eigenlijk meer een beeldenmassa) zijn tegengekomen over het boek en de auteur. Het centraal idee achter het programma is na te gaan wat er waar is van het boek. De reporter in kwestie richt zich dan ook naar Brown met de vraag hoe het komt dat zijn werk zo'n succes kent. Ja, ik begrijp ook niet wat dat te maken heeft met de onderzoeksvraag die de reporter haarzelf gesteld heeft, maar enige productreclame is National Geographic niet vreemd natuurlijk. Brown mag met veel serieux en nog meer pseudo-intellectualisme vertellen dat het boek mensen aanspreekt omdat de oorsprong van religie en symbolen, de mysterieuze zoektocht naar de Graal, enz... ons in onze kern raken. Dat ze meteen grijpen naar onze allerdiepste gevoelens en interesses. "Zijt ge motherfucking ass aant trippen of wa?" Van dergelijke prietpraat krijg ik puisten op mijn kont.

Op het einde van de reportage (nou ja, reportage?), vertelt een vrouw in mantelpak, met de stem en intonatie alsof ze de Schepper zelf is, dat we "nu beter begrijpen dat de geschiedenis van Jezus en Maria Magdelena er wel degelijk één vol liefde is". Door de honderd reclameblokken die de "reportage" onderbraken, moet de vrouw de kern van het verhaal wel samenvatten. De rode draad was immers al lang verloren. Maar ze praat als een priester die het gepeupel op het Rechte Pad wil krijgen. Ik, uitschot der massa, mag blij zijn dat zij voor mij het ware verhaal uit de doeken heeft willen doen. Erg onwaarschijnlijk dat ik ook maar iets begrepen heb van wat het voorbije half uur op het scherm te zien was. Daarom vertelt ze nog eens wat ik moet onthouden als ik straks wegzap: Jezus heeft gefoefeld met Maria Magdalena. Van simplismen gesproken. En wat hebben ze op welke manier bewezen? Bovenstaande stelling wordt zeker niet bewezen door een gesprekje met Dan Brown.

Kan nu echt niemand begrijpen dat het boek van Brown fictie is en dat het fictie moet blijven? Er staat in dat boek geen theorie. Er wordt geen aanspraak gemaakt op de waarheid. Er wordt niets in bewezen. De man heeft gewoon wat zinnen achter elkaar gezet die fijn zijn om te lezen. Men noemt dat een verhaal. Dat is iets wat uitermate geschikt is om te consumeren als je aan het zwembad zit van je all-in hotel aan de Turkse riviera. Maar nee, nee en nog eens nee het is geen doctoraatsthesis. Dus noch het Vaticaan, noch literatuurwetenschappers, theologen of historici moeten ook maar iets weerleggen van het boek. Er is toch ook niemand die een onderzoek instelt naar de manier waarop die grote neger die in The Green Mile (death row in Cold Mountain Penitentiary) zit, een oplossing kan betekenen voor de oplopende kosten van onze sociale zekerheid. En er is toch ook niemand die de week daarop gaat verkondigen dat wat in The Green Mile van John Grisham staat geschreven niet volledig overeenkomt met de waarheid.

Mijn besluit staat vast. Met dit schrijven stel ik mij officieel kandidaat als lid van de I Hate Dan Brown-club van Jan Leyers en Hugo Matthijsen. (Is het toevallig dat beide heren net als ondergetekende de Filosofie hebben ontdekt op Gentse schoolbanken en barstoelen?)

Tweede feit waar ik me mateloos aan kan ergeren, is de stilte die we om de haverklap moeten inlassen. Ben ik net bezig met een prachtige aria uit mijn strot te persen, ben ik net klaar om de tuin om te spitten, leg ik even de pen terzijde om te luisteren naar het radionieuws, moet ik plots twee minuten zwijgen, stilzitten met de rechterhand op het hart en neurotisch perrongepingel op de radio aanhoren. Iedere week is er minstens één reden om even stil te staan bij mensen die zijn omgekomen in een aanslag of een (natuur)ramp. Versta me niet verkeerd, elk mensenleven dat verloren gaat, is een betreurenswaardige zaak. Altijd. Overal. Maar we moeten wel de juiste proporties toeschrijven aan de aantallen doden in Madrid, London of zelfs Ghislengien.

In Ethiopië leven ongeveer 70 miljoen mensen (bron: CIA FactBook). Het precieze cijfer is niet te berekenen omdat het schommelende en erg hoge sterftecijfer volkstellingen onbetrouwbaar maakt. "De plaatselijke landbouwproductie schiet zwaar tekort: 49% van de bevolking is ondervoed en 64% van de kinderen lijdt chronisch voedseltekort. 24% van de bevolking heeft toegang tot veilig water.", zo is te lezen op de website van 11.11.11. Dat betekent dat 35 miljoen mensen levensgevaarlijke honger hebben. Feiten die zelfs in komkommertijden als deze niet eens het nieuws halen. Toch moeten we een minuut stilte in acht nemen omwille van het overlijden van enkele, weliswaar onschuldige, burgers uit landen met bloed aan hun handen. Ronduit hypocriet noem ik dat. Ik wil gerust een minuut stilte houden voor alle slachtoffers van laf terrorisme, of voor moedige brandweermannen die hun leven offerden voor onze veiligheid, maar laten we dan voor alle hongersdoden, slachtoffers van etnisch geweld of geneesbare ziektes, en voor vele andere minstens een week verstommen als versteenden.

zaterdag 3 september 2005

Feesje op 3 sept 2005. Niet iedereen heeft mijn email aangekregen. Al dan niet omwille van een te strenge spamfilter. Momenteel is een tweede mail verzonden aan alle uitgenodigden. Mijn excuses als je deze mail twee keer ontving.

Gentse feesten

Jammer, jammer, jammer. Ik kan niet naar de Gentse Feesten en dat knaagt. Nochtans was er genoeg volk dat goesting had om mee te gaan. Annemie als Ten Days Off bezocht wordt, Bart als hij 's anderdaags maar fatsoenlijk op zijn werk kon verschijnen, Bieke als ze niet moet werken bij de BASF, Dagmi tussen het thesissen door, Frederik wellicht, Hanne maar ik moest haar eerst bellen, Ilse zeker aan haar mails te merken, Severine als we maar de Graslei bezoeken, Stefaan na het schrijven aan zijn thesis, Tom die zijn enige week verlof net tijdens de GF plant, en al diegene die ik nog vergeet.

Maar het lukt me dus niet om naar GF te gaan. Vandaag en gisteren heb ik namelijk gewerkt aan een plaat. Ik had beloofd een achtergrond te schilderen voor op de fuif van de familie Valgaeren (www.175jaarbelgie.tk). Iedere gast mag bij het binnenkomen zijn/haar verkleedkleren tonen, poserend voor de achtergrondplaat. Die plaat is nu af en wellicht later te bewonderen op de foto's die online zullen staan op voornoemde website.

De rest van de week kan ik echter ook niet naar de GF gaan, omdat ik op vakantie vertrek richting Fontainebleau, tegen Parijs. Vier dagen rotsklimmen met een bende ouwe zakken via mijn schoonbroer Stefan :-) Allez jeugdige veertigers klinkt beter. In een tentje overnachten, zelf ons potje koken, en af en toe een paar uurtjes tegen de rotsen kleven. Ik kijk er naar uit. Het verslag volgt zeker later nog. Ik houd jullie op de hoogte.

Ik wil van deze blog nog gebruik maken om te zeggen dat mijn gsm stuk is. Ik ben er mee in het water gevallen. Ja, weer één van mijn stoemiteiten. Rock Herk, het mooiste festival van het land, heeft een vijver op de weide. En ik ben daar ingesukkeld met mijn gsm en mijn portefeuille in de zakken van mijn broek. Mijn mobieltje heeft nog een tijdje gewerkt, maar na vannacht heeft het toch besloten voor eeuwig te rusten. Een keuze waar ik me overigens weiger bij neer te leggen.

Lieve vrienden, ik hoop dat er nog vele avonden mogen volgen dat we kunnen vieren. Wat maakt niet uit.



Doet me er aan denken: houd alvast 3 september vrij in uw agenda. Normaalgezien ben ik dan genezen. Natuurlijk geef ik dan een knalfeest!

75euro per halfuur.

Mijn wijsheidstanden krijgen een staartje. Nee, niet letterlijk natuurlijk. Maar mijn bezoek aan tandarts Struelens, stomatoloog noemt ze zichzelf, heeft ongewenste gevolgen. Vandaag kreeg ik een factuur aan van 498euro. Iets minder dan 300euro daarvan wordt betaald door het ziekenfonds dankzij de wonderbaarlijke uitvinding die we sociale zekerheid noemen. (Alle rechtse zakken die hier tegen zijn, wens ik werkloosheid en een rekening van 500euro, net 160euro hoger als het maandgeld als je stempelt, toe!) Dan blijft er nog 100euro die door mij te betalen is. Geen probleem, was het niet dat slechts 25euro daarvan echt medische kosten zijn. Alle pilletjes, drankjes en vloeistoffen die ik heb binnengekregen staan in voor slechts één-vierde van het totale bedrag. De overige 75euro is zogenaamd rem-geld. Een eufemisme voor de diefstal van de tandarts in kwestie.

Dr. Struelens mag dat wettelijk gezien vragen want ze is niet-geconventioneerd. Dat kwam ik echter pas te weten bij het inchecken in het hospitaal, een half uur voor de operatie zou aanvatten. Mijn tandarts die me doorstuurde, vermeldde dit niet. Ook de tandarts-stomatologe die uiteindelijk het geld zal opstrijken, zei niets toen ik een afspraak maakte of toen ik op bezoek kwam voor een eerste controle. Enkel de vrouw die onderbetaald achter het loket van het ziekenhuis staat en die patiënten ontvangt, was zo attent om mij hierop te wijzen. Heel vriendelijk stelde ze voor dat ik volgende keer eerst een telefoontje zou doen naar het ziekenhuis. Ze zou me dan vertellen of de dokter geconventioneerd was of niet. Volgende keer dus.

Dat de tandarts-stomatologe niets zei bij een controle voorafgaandelijk aan de operatie, schiet me ook in het verkeerde keelgat. Sowieso die eerste controle is al een vorm van diefstal. Mijn tandarts had immers mijn gebit uitgebreid bekeken. Zelfs röntgenfoto's waren er aan te pas gekomen. Haar conclusie luidde dat mijn wijsheidstanden verwijderd moesten worden. Daarna zou ze een gaatje kunnen dichtplamuren dat zich achteraan mijn laatste kies bevond. Het verwijderen van wijsheidstanden lag echter buiten haar bevoegdheid. Ze stuurde me dus verder naar dr. Anne Struelens, mét een begeleidende brief. Ik dacht dat dr. Struelens onmiddellijk aan de slag zou kunnen dankzij die brief. Maar nee, eerst moest mijn gebit (opnieuw) gecontroleerd worden. En, u raadt het wellicht niet, maar ook hier waren röntgenfoto's noodzakelijk. Tenzij tandartsen dwangneurotisch worden van het geprietpruts aan zwarte vlekjes -de neurose van mijn bomma dwingt haar ook vele malen voor het slapen gaan te controleren of de gaskraan dicht is, de ramen gesloten zijn, en de stok-met-verroeste-nagel paraat ligt- begrijp ik niet waarom mijn gebit twee keer identiek dezelfde controle moet ondergaan.

Behalve dat tandartsbezoek, ben ik nu dus ook nog 75euro remgeld verschuldigd aan dr. Struelens. Dat betekent dus dat ze 3000 oude Belgische franken bovenop het loon van een geconventioneerde dokter vraagt. En dat voor een kwartiertje, nee laat ons vriendelijk blijven, een halfuurtje aan mijn wijsheidstanden te staan prullen. Het gaat er mij niet om dat ik 3000frank moet betalen, maar wel dat ik er moet mee heb om 3000fr. zomaar weg te smijten aan iemand die te achterbaks is om mij op voorhand te zeggen dat ze 75euro extra zal aansmeren, die meent dat ze meer waard is dan andere dokters, en die te rijk is om er plezier van te hebben. Veel mensen verdienen nog geen 75euro door een ganse dag te gaan werken en zij vindt dat ze dat zomaar, extra mag vragen. Diefstal is het enige woord dat dan in mijn hoofd op komt.

Enkele zomers terug werkte ik bij afvalverwerkingsbedrijf Biffa. Mijn taak bestond erin dat ik vuilniszakken openscheurde en omkieperde op een lopende band. Verderop stonden dan een tiental vrouwen die het vuil sorteerden. Blik apart, witte plastiek apart, groene plastiek apart en restafval. We werkten in een grote hal waar heftrucks af en aan reden. Ze vervoerden afval van ontzaglijke hopen buiten naar kleinere maar nog steeds ontzettend grote hopen binnen. En van deze hopen binnen naar de lopende band. Door de verzengde hitte in de hal -er was toen een hittegolf net als nu- begon het afval te gisten en kwamen er onaangename dampen vrij. Van de twaalf personen aan de band werden er 10 misselijk. Twee vrouwen vielen flauw, een viertal begon te braken waar ze stonden. Iedereen had last van hoofdpijn. Het management had respect (althans dat zeiden ze), maar lieten de band niet trager lopen. Voor de bedrijfsleiding was de hitte geen oorzaak van het flauwvallen of braken. Dat was te wijten aan een "toevallige samenloop van omstandigheden". Hun oplossing was één glas water per persoon aangeboden door de firma en ons gebracht door de ingenieur zelf. Wat een prachtige prestatie was aangezien hij daarvoor zijn bureau met airco had moeten verlaten.

Bij de vrouwen die had moeten braken, was er een vrouw die al tien jaar bij Biffa werkte. Haar dochter deed naast haar aan de band vakantiewerk. Per uur werd ze evenveel betaald als haar moeder (minder dan 75euro per dag!), maar wegens de lage RSZ-bijdragen en bedrijfsvoorheffing, verdiende ze netto anderhalve keer zo veel. Dochterlief vond het werk uiterst eentonig en vies, en begreep niet dat haar ma dat werk nog altijd deed. Zijzelf zou al lang naar ander werk gezocht hebben. Er leken zelfs verwijten in haar woorden te schuilen: haar mama zocht niet hard genoeg. Het enige antwoord van de vrouw was dat een onopgeleide vrouw geen keus heeft als ze haar dochter wil laten studeren.

Als ik daaraan terug denk en als ik geconfronteerd wordt met het absurd hoge ereloon waarover ik sprak, dan zou ik willen dat ik mocht kiezen aan wie ik mijn 75euro gaf. Een tandarts die 75euro per halfuur extra vraagt, maar die daar niet eerlijk over is, die extra gebitcontroles inlast, en die haar werk uitvoert alsof het bandwerk is. Of een moeder die haar dochter de kansen wil bieden die ze zelf niet heeft gekregen, die doorzet ondanks de ondankbaarheid en een gebrek aan respect, en die haar bandwerk met de meeste zorg en de grootste inzet uitvoert. Mijn keuze zou snel gemaakt zijn.

De enige echte Natalia. Samen met mij op stap in Leuven. Goed geamuseerd.

Met dank aan fotografe Hanne Eerdekens.

Aan de kaak

Ik leef op papjes, yoghurt en platte kaas. Daarnet heb ik zelfs gewaagd om een boterham te eten gesopt in koffie (die ik liever niet drink). Minder dan 24u geleden heb ik drie wijsheidstanden laten trekken. Dus ik moet mij tot een dergelijk dieet beperken. Niet aangenaam. Voordeel is wel dat ik omzeggens geen zwelling heb. Die kan tot 48u na de operatie nog opkomen, dus ik mag niet te vroeg juichen. Maar tot nu toe kon het eigenlijk moeilijk beter.

Ik heb wel mijn voorzorgen genomen. Gisteren aan de nodige "kaakgymnastiek" gedaan. Alle patiënten kregen een blad mee met nuttige tips op, zoals neem geen belangrijke beslissingen en onderteken geen documenten tot 48u na de narcose. In mijn geval bestond die kaakgymnastiek uit een geanimeerde discussie over Brussel-Halle-Vilvoorde. Laat ons zeggen dat als een kreupele wil sprinten, dan oefent hij ook tientallen, honderden kilometers. B-H-V was mijn spurttraining. Daarenboven heb ik vannacht mijn hoofd op drie kussens gelegd, zodat het zeker hoger lag dan mijn hart. Dat zou ook een ontzwellend effect hebben. Nu nog een beetje pijnstillers nemen, al is het slechts preventief, en ik kan de dag met een glimlach tegemoet treden.

Heheuhen

Het geheugen is als een gigantische kast met duizenden laden vol papiertjes van verschillende afmetingen. Op ieder papiertje krabbelen we onze herinneringen. De grootste lade is voorbehouden voor het verleden dat zojuist gepasseerd is. Ze puilt uit van de neergekrabbelde belevenissen. Haast automatisch houden we grote kuis. Nutteloze informatie dumpen we, terwijl wat waardevol is een laatje lager wordt gestockeerd. Die keer dat we thuis pannekoeken bakten zit ook in zo'n schuif. Onze pa moest kunnen tonen dat hij een pannekoek heel hoog kon gooien. Dat lukte prima, maar het opvangen niet zo. En de pannekoek gleed achter het gasfornuis in. Hilarisch. Zeker als drie-jarige.

Sommige laden bevatten herinneringen die minder plezant zijn. Zoals toen ik op een week tijd drie keer op mijn knie gevallen ben, of toen ik over de kop vloog met mijn fiets. Een groot gat in mijn hoofd dat niet wou stoppen met bloeden.

Op sommige papiertjes zijn belevenissen genoteerd die ik liever niet vertel. Die liggen me te nauw aan het hart. Ik ben er beschaamd over of te fier op of ik word er doodgelukkig of doodangstig van. Het zijn mijn verhalen. Ik vertel ze enkel aan het publiek dat ik zelf ben. Zo nu en dan slagen anderen er in om de lade met die verhalen gedeeltelijk open te trekken en vangen ze een glimp op van mijn meest persoonlijke gedachten. Maar het meerendeel van mijn tijd verberg is ze angstvallig.

Er is zo'n verhaal waar ik me slecht bij voel. Het is een toneelstuk dat ik zelfs niet voor mezelf wil opvoeren. Toch spookt het vaak door mijn hoofd. Vooral als ik ga slapen, wil het me niet lukken om mijn oren dicht te knijpen voor dit verhaaltje-voor-het-slapen-gaan. Het knaagt en krabt in me als een uitgehongerde rat.

Ik wil het niet vertellen. Ik wil het voor mij houden. Stop dus aub met vragen naar... nee, met het verkondigen van de TV-Story versie van mijn verhaal. Je weet er niets van dus moet je ook geen halve waarheden gaan uitbazuinen op café en plein public. Als je opecht geïnteresseerd bent in mijn gevoel bij het hele verhaal - zoals je beweert - stap dan tenminste op een discreet moment naar me toe. Maar dwing me niet uit te roepen hetgeen ik nog niet durf fluisteren. Ook niet onder het mom van eerlijkheid en openheid. Gun me asjeblieft dat ik een lade heb die ik liever niet open trek. Sta me asjeblief toe dat ik verhalen heb die ik aan niemand wil vertellen, ook niet aan mezelf. Onze kasten herbergen duizenden, miljoenen briefjes met leuke vertelsels. Laten we die met elkaar delen.

zaak-Remmery

Ergerlijk hoe de zaak-Remmery scheef getrokken wordt. Sommigen willen nu de zaak afdoen als een gewone jaloersheid. Zaakvoerder Rik Van Nieuwenhuyse zou een affaire hebben (gehad) met een werkneemster en tevens de vrouw van hoofdverdachte B. D. Op de website van Het Laatste Nieuws lezen we :

De onderzoekers zijn ondertussen wel vrij zeker dat de racistische uitlatingen in de dreigbrieven slechts afleidingsmanoeuvers waren om de andacht van media en publiek te trekken (...). Dat betekent wel dat (...) koning Albert en koningin Paola en andere excellenties iets te vroeg naar Ledegem afzakten (...). (mijn cursief)

Het Laatste Nieuws-journalist José Masschelin zegt bovendien in de Zevende Dag: "Als straks blijkt dat de zaak Remmery niets met racisme te maken heeft, moeten we dat héél hard zeggen...."

Niets met racisme te maken?! Eerst wordt Naïma verplicht haar hoofddoek af te leggen. Later wordt haar ontslag geëist. Haar werkgever zou worden vermoord indien dat niet gebeurd. De schrijver noteert dat er een prijs van 250.000 euro op het hoofd van Rik Van Nieuwenhuyse staat. In de brieven wordt Van Nieuwenhuyse een "slechte Vlaming" genoemd en staat geschreven dat hij "collaboreert" met de moslims (vrtnieuws.net, 02-01-2005). De verdachte is al jaren bij zijn buren gekend om zijn racistische uitspraken (De Morgen, 07-05-2005). Om zijn doodsbedreigingen kracht bij te zetten steekt de verdachte bovendien kogels in de envelop. Hij doet daar nog een schepje bovenop. Hij dreigt ermee de voorraad van het bedrijf te vergiftigen met kwik, indien de allochtone werkneemster niet ontslagen wordt. Als je dit slechts een afleidingsmanoeuvre noemt, dan ben je ofwel niet goed snik, ofwel zelf een racist pur sang. Of allebei. Wat het motief ook moge zijn, politiek of wat geflikflooi, de opgesomde haatdragende daden kunnen nooit door de beugel en getuigen van een gruwelijk racisme.

Ik besef maar al te goed dat sommigen een dergelijke racisme aanvaardbaar zouden willen maken. En dat ze Naïma Amzil ervaren als een allochtone doorn in hun oog. Ze geeft een menselijk gelaat aan "de vreemdeling", "den allochtoon" of nog "de multiculturele samenleving". Ze is een sterke vrouw die haar Nederlands kent en hard werkt. Hoe kan je nog meer geïntegreerd zijn? Daarnaast (en niet op de eerste plaats!) geeft ze op een sobere manier uiting aan haar geloof middels een hoofddoek.

Ik besef ook dat haar integer gedrag het beste antigif is tegen de haatdragende slogans die sommige (politieke) partijen rondspuwen. Maar een klein beetje communicatiespecialist weet dat hij kiezers behoudt als hij het voorbeeldig imago van Van Nieuwenhuyse en Amzil een deuk zou toebrengen. Misschien de moedige werkgever afschilderen als een scheve schaatser. Van de xenofobe dader maak je een jaloerse echtgenoot. Dat moeten ze zeker herkennen. Die één miljoen kijkers kijken toch ook naar Wittekerke.

(met dank aan pdw.blogspot.com)

Fantastische vormen

Mijn leven begint fantastische vormen aan te nemen. Dinsdag ben ik in Gent op bezoek geweest bij een vriendin. Daarna met mijn broer, toekomstige schoonzus en vriendin en medeblogster Dagmi gaan feesten in de Pi-nuts. Geweldig feestje. Woensdag ben ik eerst met een soulmate gaan pintjes drinken van 14u tot 18u. 's Avonds ben ik dan met twee kameraden, of beter een kameraad en een kameradin, op café geweest. Eerst de voetbal gekeken (jammer voor PSV om zo'n goal tegen te krijgen in de laatste minuut, waardoor ze heel wat centen mislopen). Gisteren gaan stappen in Leuven bij vrienden die in de Allegria op de Oude Markt een feestje gaven. Weer tot in de late (of vroege) uurtjes gefeest. Vanavond is er Highway Party in Heusden-Zolder. En morgen moet ik op een fotoshoot zijn. Een vriendin-fotografe gaat foto's nemen als schooltaak. Zoals ik het begrijp moeten we reclame maken voor jenever. We moeten ons allemaal schminken in dieren, clowns, enz... Door de jenever zou de sfeer losser moeten worden. En zal de sfeer op de foto's terecht komen. Hetgeen de bedoeling is.

Is toch ongelooflijk prachtig om te mogen meemaken allemaal. *zucht* Ik geniet.

Anderen

Ik zal eerlijk met u zijn. Ik heb nog wat witte-pagina-vrees. Om één of andere reden meen ik dat mijn eerste posts serieus en waardevol moeten zijn. Er is echter een probleem. Zoveel waardevols heb ik niet te vertellen. Nee, ik ben prof. em. Tienne Vermeersch, of kardinaal Danneels niet. Op zich is dat geen bijzonder nieuws: ik ben daar immers niet anders in dan anderen. Toch moet ik u - uit innerlijke drang zeggen sommigen - vertellen wat er op mijn lever ligt.

Het gaat niet opperbest met mijn sollicitaties. Liefst zou ik me me nuttig willen inzetten. Een doel hebben en zo. Ik wil werk doen dat me stimuleert, met mensen die inspireren. Dure woorden, maar het is wel zo. Hoeveel brieven zou ik ondertussen al niet geschreven hebben? Allemaal met een orginele beginzin, de juiste structuur, een mooie verhouding tussen formeel en informeel taalgebruik, actieve werkwoorden, enz... Allemaal parels voor de zwijnen - als ik zo stout mag zijn om de gemiddelde werkgever zo te noemen. Ach het zij zo. Het is een beetje ontmoedigend om negatieve antwoorden te krijgen. Of zelfs helemaal geen post te mogen ontvangen. Dan steek je al veel tijd in zo'n brief. Dan maak je er kleine literaire werkjes van. Een ernstig stilzwijgen is het antwoord dat je krijgt. Ik word daar ontzettend teleurgesteld van. Maar ach, ik ben daar niet anders in dan anderen.

Ik zal me seffens maar héél hard gaan amuseren op het optreden van The Kills in de AB in Brussel. Een beetje beschonken zijn. Heel voorzichtig beginnen. Eén pintje. Drie misschien. Aarzelend beslissen dat drie of vijf weinig verschil maakt. Om tenslotte te gaan voor meer. Of beter, voor minder. Minder stress en minder teleurstelling. Gewoon hevig doordrinken en lazarus zijn. Een bakkie troost, zeg maar. En ja, ook daar ben ik niet anders in dan anderen.

Uniek, net zoals iedereen.

De zotte morgen

Vandaag vroeg uit de veren. Ik kon niet slapen. Kwetterende mussen hielden me wakker. Een perfect begin van de dag lijkt me.

Start

En we zijn vertrokken!