Heheuhen

Het geheugen is als een gigantische kast met duizenden laden vol papiertjes van verschillende afmetingen. Op ieder papiertje krabbelen we onze herinneringen. De grootste lade is voorbehouden voor het verleden dat zojuist gepasseerd is. Ze puilt uit van de neergekrabbelde belevenissen. Haast automatisch houden we grote kuis. Nutteloze informatie dumpen we, terwijl wat waardevol is een laatje lager wordt gestockeerd. Die keer dat we thuis pannekoeken bakten zit ook in zo'n schuif. Onze pa moest kunnen tonen dat hij een pannekoek heel hoog kon gooien. Dat lukte prima, maar het opvangen niet zo. En de pannekoek gleed achter het gasfornuis in. Hilarisch. Zeker als drie-jarige.

Sommige laden bevatten herinneringen die minder plezant zijn. Zoals toen ik op een week tijd drie keer op mijn knie gevallen ben, of toen ik over de kop vloog met mijn fiets. Een groot gat in mijn hoofd dat niet wou stoppen met bloeden.

Op sommige papiertjes zijn belevenissen genoteerd die ik liever niet vertel. Die liggen me te nauw aan het hart. Ik ben er beschaamd over of te fier op of ik word er doodgelukkig of doodangstig van. Het zijn mijn verhalen. Ik vertel ze enkel aan het publiek dat ik zelf ben. Zo nu en dan slagen anderen er in om de lade met die verhalen gedeeltelijk open te trekken en vangen ze een glimp op van mijn meest persoonlijke gedachten. Maar het meerendeel van mijn tijd verberg is ze angstvallig.

Er is zo'n verhaal waar ik me slecht bij voel. Het is een toneelstuk dat ik zelfs niet voor mezelf wil opvoeren. Toch spookt het vaak door mijn hoofd. Vooral als ik ga slapen, wil het me niet lukken om mijn oren dicht te knijpen voor dit verhaaltje-voor-het-slapen-gaan. Het knaagt en krabt in me als een uitgehongerde rat.

Ik wil het niet vertellen. Ik wil het voor mij houden. Stop dus aub met vragen naar... nee, met het verkondigen van de TV-Story versie van mijn verhaal. Je weet er niets van dus moet je ook geen halve waarheden gaan uitbazuinen op café en plein public. Als je opecht geïnteresseerd bent in mijn gevoel bij het hele verhaal - zoals je beweert - stap dan tenminste op een discreet moment naar me toe. Maar dwing me niet uit te roepen hetgeen ik nog niet durf fluisteren. Ook niet onder het mom van eerlijkheid en openheid. Gun me asjeblieft dat ik een lade heb die ik liever niet open trek. Sta me asjeblief toe dat ik verhalen heb die ik aan niemand wil vertellen, ook niet aan mezelf. Onze kasten herbergen duizenden, miljoenen briefjes met leuke vertelsels. Laten we die met elkaar delen.