75euro per halfuur.

Mijn wijsheidstanden krijgen een staartje. Nee, niet letterlijk natuurlijk. Maar mijn bezoek aan tandarts Struelens, stomatoloog noemt ze zichzelf, heeft ongewenste gevolgen. Vandaag kreeg ik een factuur aan van 498euro. Iets minder dan 300euro daarvan wordt betaald door het ziekenfonds dankzij de wonderbaarlijke uitvinding die we sociale zekerheid noemen. (Alle rechtse zakken die hier tegen zijn, wens ik werkloosheid en een rekening van 500euro, net 160euro hoger als het maandgeld als je stempelt, toe!) Dan blijft er nog 100euro die door mij te betalen is. Geen probleem, was het niet dat slechts 25euro daarvan echt medische kosten zijn. Alle pilletjes, drankjes en vloeistoffen die ik heb binnengekregen staan in voor slechts één-vierde van het totale bedrag. De overige 75euro is zogenaamd rem-geld. Een eufemisme voor de diefstal van de tandarts in kwestie.

Dr. Struelens mag dat wettelijk gezien vragen want ze is niet-geconventioneerd. Dat kwam ik echter pas te weten bij het inchecken in het hospitaal, een half uur voor de operatie zou aanvatten. Mijn tandarts die me doorstuurde, vermeldde dit niet. Ook de tandarts-stomatologe die uiteindelijk het geld zal opstrijken, zei niets toen ik een afspraak maakte of toen ik op bezoek kwam voor een eerste controle. Enkel de vrouw die onderbetaald achter het loket van het ziekenhuis staat en die patiënten ontvangt, was zo attent om mij hierop te wijzen. Heel vriendelijk stelde ze voor dat ik volgende keer eerst een telefoontje zou doen naar het ziekenhuis. Ze zou me dan vertellen of de dokter geconventioneerd was of niet. Volgende keer dus.

Dat de tandarts-stomatologe niets zei bij een controle voorafgaandelijk aan de operatie, schiet me ook in het verkeerde keelgat. Sowieso die eerste controle is al een vorm van diefstal. Mijn tandarts had immers mijn gebit uitgebreid bekeken. Zelfs röntgenfoto's waren er aan te pas gekomen. Haar conclusie luidde dat mijn wijsheidstanden verwijderd moesten worden. Daarna zou ze een gaatje kunnen dichtplamuren dat zich achteraan mijn laatste kies bevond. Het verwijderen van wijsheidstanden lag echter buiten haar bevoegdheid. Ze stuurde me dus verder naar dr. Anne Struelens, mét een begeleidende brief. Ik dacht dat dr. Struelens onmiddellijk aan de slag zou kunnen dankzij die brief. Maar nee, eerst moest mijn gebit (opnieuw) gecontroleerd worden. En, u raadt het wellicht niet, maar ook hier waren röntgenfoto's noodzakelijk. Tenzij tandartsen dwangneurotisch worden van het geprietpruts aan zwarte vlekjes -de neurose van mijn bomma dwingt haar ook vele malen voor het slapen gaan te controleren of de gaskraan dicht is, de ramen gesloten zijn, en de stok-met-verroeste-nagel paraat ligt- begrijp ik niet waarom mijn gebit twee keer identiek dezelfde controle moet ondergaan.

Behalve dat tandartsbezoek, ben ik nu dus ook nog 75euro remgeld verschuldigd aan dr. Struelens. Dat betekent dus dat ze 3000 oude Belgische franken bovenop het loon van een geconventioneerde dokter vraagt. En dat voor een kwartiertje, nee laat ons vriendelijk blijven, een halfuurtje aan mijn wijsheidstanden te staan prullen. Het gaat er mij niet om dat ik 3000frank moet betalen, maar wel dat ik er moet mee heb om 3000fr. zomaar weg te smijten aan iemand die te achterbaks is om mij op voorhand te zeggen dat ze 75euro extra zal aansmeren, die meent dat ze meer waard is dan andere dokters, en die te rijk is om er plezier van te hebben. Veel mensen verdienen nog geen 75euro door een ganse dag te gaan werken en zij vindt dat ze dat zomaar, extra mag vragen. Diefstal is het enige woord dat dan in mijn hoofd op komt.

Enkele zomers terug werkte ik bij afvalverwerkingsbedrijf Biffa. Mijn taak bestond erin dat ik vuilniszakken openscheurde en omkieperde op een lopende band. Verderop stonden dan een tiental vrouwen die het vuil sorteerden. Blik apart, witte plastiek apart, groene plastiek apart en restafval. We werkten in een grote hal waar heftrucks af en aan reden. Ze vervoerden afval van ontzaglijke hopen buiten naar kleinere maar nog steeds ontzettend grote hopen binnen. En van deze hopen binnen naar de lopende band. Door de verzengde hitte in de hal -er was toen een hittegolf net als nu- begon het afval te gisten en kwamen er onaangename dampen vrij. Van de twaalf personen aan de band werden er 10 misselijk. Twee vrouwen vielen flauw, een viertal begon te braken waar ze stonden. Iedereen had last van hoofdpijn. Het management had respect (althans dat zeiden ze), maar lieten de band niet trager lopen. Voor de bedrijfsleiding was de hitte geen oorzaak van het flauwvallen of braken. Dat was te wijten aan een "toevallige samenloop van omstandigheden". Hun oplossing was één glas water per persoon aangeboden door de firma en ons gebracht door de ingenieur zelf. Wat een prachtige prestatie was aangezien hij daarvoor zijn bureau met airco had moeten verlaten.

Bij de vrouwen die had moeten braken, was er een vrouw die al tien jaar bij Biffa werkte. Haar dochter deed naast haar aan de band vakantiewerk. Per uur werd ze evenveel betaald als haar moeder (minder dan 75euro per dag!), maar wegens de lage RSZ-bijdragen en bedrijfsvoorheffing, verdiende ze netto anderhalve keer zo veel. Dochterlief vond het werk uiterst eentonig en vies, en begreep niet dat haar ma dat werk nog altijd deed. Zijzelf zou al lang naar ander werk gezocht hebben. Er leken zelfs verwijten in haar woorden te schuilen: haar mama zocht niet hard genoeg. Het enige antwoord van de vrouw was dat een onopgeleide vrouw geen keus heeft als ze haar dochter wil laten studeren.

Als ik daaraan terug denk en als ik geconfronteerd wordt met het absurd hoge ereloon waarover ik sprak, dan zou ik willen dat ik mocht kiezen aan wie ik mijn 75euro gaf. Een tandarts die 75euro per halfuur extra vraagt, maar die daar niet eerlijk over is, die extra gebitcontroles inlast, en die haar werk uitvoert alsof het bandwerk is. Of een moeder die haar dochter de kansen wil bieden die ze zelf niet heeft gekregen, die doorzet ondanks de ondankbaarheid en een gebrek aan respect, en die haar bandwerk met de meeste zorg en de grootste inzet uitvoert. Mijn keuze zou snel gemaakt zijn.

De enige echte Natalia. Samen met mij op stap in Leuven. Goed geamuseerd.

Met dank aan fotografe Hanne Eerdekens.