Anderen

Ik zal eerlijk met u zijn. Ik heb nog wat witte-pagina-vrees. Om één of andere reden meen ik dat mijn eerste posts serieus en waardevol moeten zijn. Er is echter een probleem. Zoveel waardevols heb ik niet te vertellen. Nee, ik ben prof. em. Tienne Vermeersch, of kardinaal Danneels niet. Op zich is dat geen bijzonder nieuws: ik ben daar immers niet anders in dan anderen. Toch moet ik u - uit innerlijke drang zeggen sommigen - vertellen wat er op mijn lever ligt.

Het gaat niet opperbest met mijn sollicitaties. Liefst zou ik me me nuttig willen inzetten. Een doel hebben en zo. Ik wil werk doen dat me stimuleert, met mensen die inspireren. Dure woorden, maar het is wel zo. Hoeveel brieven zou ik ondertussen al niet geschreven hebben? Allemaal met een orginele beginzin, de juiste structuur, een mooie verhouding tussen formeel en informeel taalgebruik, actieve werkwoorden, enz... Allemaal parels voor de zwijnen - als ik zo stout mag zijn om de gemiddelde werkgever zo te noemen. Ach het zij zo. Het is een beetje ontmoedigend om negatieve antwoorden te krijgen. Of zelfs helemaal geen post te mogen ontvangen. Dan steek je al veel tijd in zo'n brief. Dan maak je er kleine literaire werkjes van. Een ernstig stilzwijgen is het antwoord dat je krijgt. Ik word daar ontzettend teleurgesteld van. Maar ach, ik ben daar niet anders in dan anderen.

Ik zal me seffens maar héél hard gaan amuseren op het optreden van The Kills in de AB in Brussel. Een beetje beschonken zijn. Heel voorzichtig beginnen. Eén pintje. Drie misschien. Aarzelend beslissen dat drie of vijf weinig verschil maakt. Om tenslotte te gaan voor meer. Of beter, voor minder. Minder stress en minder teleurstelling. Gewoon hevig doordrinken en lazarus zijn. Een bakkie troost, zeg maar. En ja, ook daar ben ik niet anders in dan anderen.

Uniek, net zoals iedereen.

De zotte morgen

Vandaag vroeg uit de veren. Ik kon niet slapen. Kwetterende mussen hielden me wakker. Een perfect begin van de dag lijkt me.

Start

En we zijn vertrokken!